COVID-19 heeft de voorbije twee jaar ons ziekenhuis volledig op zijn kop gezet. Onze medewerkers en artsen hebben in die tijd enorme inzet, flexibiliteit, veerkracht en moed getoond om de samenleving mee overeind te houden. Wij blikken dankbaar terug op deze markante periode door een paar van hun verhalen te delen. Vandaag: Bianca, hoofdverpleegkundige Abdominale heelkunde, raakte zelf besmet.
"In maart 2020 is onze afdeling voor het eerst een COVID-afdeling geworden. Op dat moment was het allemaal nieuw, we wisten niet wat ons te wachten stond, maar we hadden een sterk team en we gingen ervoor. Na zo’n zes weken mochten we onze afdeling sluiten en werden de medewerkers op verschillende diensten ingezet. In april of mei hebben wij een Heelkunde geopend op een andere locatie. We hebben daar een zware maand gehad, omdat we alle pathologieën door elkaar hadden. In de zomer stonden we weer op onze eigen locatie, maar in oktober kwam de tweede golf, en die is voor onze equipe pas gestopt in januari 2021. Maar mijn team moest het deels zonder mij doen.
Op 24 december 2020 ben ik opgestaan met lichte symptomen. Ik had niet meteen door dat het COVID was, omdat ik heel streng ben op hygiëne op de dienst. Liever te streng dan ziek worden, dacht ik altijd. Maar het mocht niet baten, ik ben heel ziek geworden. Ik vond het heel eng, want ik had al gezien wat het virus kon doen. Mensen gingen soms op een halve dag enorm achteruit, en ik vroeg me af of dat met mij ook zou gebeuren. Ik zag het niet zitten om naar het ziekenhuis te komen, maar het is spannend geweest: ik heb twee weken 39 graden koorts gehad, en een week 40 graden of meer. Dat hakt er wel in. Je kan niet eten, niet drinken…
"Mijn dochter zei dat ze elke dag bang was als ik naar het werk vertrok, 'want als jij ziek wordt, ga jij sterven'."
Voor mijn kinderen was het ook heel moeilijk. Voor ik ziek werd, had ik hen eens gevraagd om een tekening te maken over corona. Mijn dochter van 9 heeft toen geschreven: “Als je ziek bent, word je opgesloten in een kamer en ga je sterven.” Heel confronterend. Ik had er nooit bij stilgestaan dat zij het zo ervaarde. We hebben daar toen een gesprek over gehad met het gezin, en toen vertelde ze me dat ze elke dag bang was als ik naar het werk ging, “want als jij ziek wordt, ga je sterven”. Als ik dan in bed lag met hoge koorts, had zij enorm veel schrik. Ik heb haar heel goed uitgelegd wat het precies is en ze heeft mij erdoor zien komen, maar dat blijft me wel bij.
Toen de koorts weg was, begon ik weer aan mijn team te denken: “Ze hebben mij daar nodig, ik wil hen niet in de steek laten.” Ik ben een paar keer in discussie gegaan met mijn huisarts, maar ze heeft me toch vier weken thuis geschreven. Naarmate die eerste werkdag terug dichterbij kwam, besefte ik: dit gaat moeilijk worden. Ik had veel last van hoofdpijn en had enorme concentratiestoornissen. Toch ben ik gestart, maar ik heb het maar anderhalve week volgehouden.
Ik denk dat de spanning van het voorbije jaar er iets mee te maken had, dat ik oververmoeid was en de hoofdpijn daardoor heel erg bleef knagen. Die concentratiestoornissen waren ook heel hevig, in het begin kon ik mezelf soms niet vertrouwen. Als er dingen gezegd werden, moest ik even nadenken voor het doordrong. Als ik iets niet opschreef, vergat ik het. Ik had schrik om met de auto te rijden. Gelukkig is het met mijn concentratie weer oké nu. Ik merk wel dat ik nog snel moe ben, maar dat zal ook wel over gaan.
Het is ook een heel emotionele periode geweest. Ik had in 2020 heel veel overuren gemaakt. Je zit in die drive en je doet dat voor de collega’s. Maar dat stapelt zich natuurlijk op. Ik heb te veel op mijn schouders genomen en dat heeft een weerslag gegeven. In die zin is mijn COVID-besmetting wel een wake-up call geweest."
